پس ازوقوع زلزله ۹ ریشتری در ژاپن، ابر و باد و مه و خورشید و فلک دست در دست یکدیگر دادند و وقایع یکی پس از دیگری در ژاپن رخ دادند. سونامی که در نتیجه وقوع زلزله دراقیانوس ایجاد شده بود به سواحل ژاپن رسید و شهرهای ساحلی ژاپن را در خود غرق کرد. این حادثه بسیاری از ژاپنی‌ها را آواره و یا زنده به گور کرد. از سوی دیگر مردم این کشور با خسارات جانی و مالی فراوانی مواجه شدند؛ کشته شدن افراد بسیار، بی‌خانمانی، از دست دادن دست یا پا، کمبود آب آشامیدنی، کمبود مواد غذایی و بهداشتی و... در این میان انفجار راکتور هسته‌ای قوزی شد بر بالای قوزهای دیگر. حادثه اخیر موجب شد، افراد بسیاری در ترس از تکرار حادثه چرنوبیل فرو روند.

با همه این تفاسیر و جزئیات که هر روزه از خبرگزاری‌ها مرتبا گزارش می‌شود، اما یک حلقه مفقوده وجود دارد که هیچ اشاره‌ای به آن نشده است و گویا خبرگزاری‌ها نیز دوست ندارند چندان روی آن مانور دهند. مردم ژاپن علی رغم این مصیبت رخ داده هنوز دست تعدی به سوی غارت اموال دیگران نگشوده‌اند. هنوز بی‌نظمی و هرج و مرج که معمولا پس از این حوادث رخ می‌دهند، در این کشور رخ نداده است.

جک کافتری (یکی از وبلاگ نویسان شبکه خبری CNN) در وبلاگ خود به این مسئله پرداخته است. او اشاره می‌کند: «غارت پدیده‌ای است که معمولا بعد از وقوع چنین حوادثی به کرات اتفاق می‌افتد. برای مثال زلزله سال گذشته هائیتی و شیلی، وقوع سیل در انگلستان در سال ۲۰۰۷ و یا حادثه کاترینا که در سال ۲۰۰۵ در امریکا رخ داد. در این حادثه‌ها بازماندگان به مانند قانون «بقاء اصلح» داروین، شروع کردند به دست درازی و قتل غارت اموال دیگران. آنها با این تفکر که شما صاحب هر شیء بی‌صاحب هستید، هر چیزی را که می‌دیدند برای خود بر می‌داشتند.»

کافتری در ادامه گزارش خود اشاره می‌کند که «یکی از خبرنگاران روزنامه «تلگراف» از این رفتار مردم ژاپن شگفت زده شده بود. او در گزارش خود آورده بود «سوپر مارکت‌های ژاپنی پس از بحران ایجاد شده، قیمت کالاهای خود را پایین آوردند. ماشین‌های حمل کالا درمناطق مصیبت زده می‌چرخیدند و بین مردم نوشیدنی‌های مجانی توزیع می‌کردند. غربی‌ها مطمئنا با دیدن این صحنه‌ها عمیقا متعجب می‌شدند.»